De Blauwe Zon viert 10-jarig jubileum met toneelstuk

Gepubliceerd: Zondag 27 oktober 2019 10:41

De Blauwe Zon bestaat 10 jaar en viert dit feest met een boek met adviezen over autisme bij kinderen en een toneelstuk in P3 Purmerend. PIM was erbij en maakte verslag.

De Blauwe Zon is een behandelgroep voor jonge kinderen met autisme en een ontwikkelingsachterstand en zit op het snijvlak van onderwijs, psychiatrie en verstandelijk gehandicaptenzorg. Peter Stallenberg en zijn vrouw Anja uit Monnickendam zijn De Blauwe Zon gestart omdat hun zoon autisme heeft en het bleek dat daar geen adequate hulp voor was. Hun dochter is nu een van de leidsters op een groep in De Blauwe Zon.

De politici in de regio die ook waren uitgenodigd bij dit event in Purmerend, kregen het boek overhandigd met twaalf adviezen over wat kinderen met autisme nodig hebben. De wethouder van zorg in Waterland en de raadsleden krijgen dit boek ook.

Iedereen kreeg een glas blauwe bubbels, helemaal in stijl en vervolgens legden Peter Stallenberg en regisseur Lisa Groot-Haar uit hoe het toneelstuk ‘werkt’. Je gaat namelijk niet in de zaal zitten kijkend naar een podium, maar er zijn vier blokken waar je omheen loopt. Zo kan je zelf blijven staan waar je het interessant vindt. Per blok zie je een personage dat elk een ander aparte interesse heeft en in haar/zijn eigen wereld het hoofd aan het ordenen is. Je ziet iemand met een passie voor de kleur groen en alles op zijn plek houden. Een ander houdt ervan balletjes in een eigengemaakte knikkerbaan te laten rollen. Een man houdt ervan alles wat er gebeurt in cijfermatige formules weer te geven en de laatste is bezig met licht en reflectie. Op de achtergrond hoor je zachte geluiden.

De rust wordt verstoord als er onverwachte dingen gebeuren. Een groene ballon komt in het blok van de balletjes; een bal komt bij het licht, een tussenwandje verschuift en dat heeft duidelijk zijn weerslag op de vier personen. Van orde en rust wordt het langzamerhand een chaos. De muziek en de geluiden worden ook luider terwijl de vier mensen niet spreken en vooral met zichzelf bezig zijn. De chaos wordt groter, ze rennen rond, raken verward totdat het tot een climax komt en het ontploft. En dan…

… dan is het stil.

Een poosje.

Dan rapen ze zich langzamerhand weer op en gaan hun eigen blokje opruimen, ordenen. En zo bouwt het zich weer op en je weet dat de orde weer langzamerhand opnieuw verandert in chaos.

Na het toneelstuk spraken we met de bedenkster, Mirja Bons en de regisseur Lisa. Mirja heeft zelf ADHD en is zelf altijd al bezig met de vraag hoe je orde krijgt in de chaos. Ook bij ADHD ontplof je af en toe als de chaos te groot wordt, als er kortsluiting in je hoofd plaatsvindt.