Het kloppend hart van Waterland
Live

Column Matty Hakvoort over

Gepubliceerd: Dinsdag 12 december 2017 12:27

Column Matty Hakvoort over

Foto: Omroep PIM

In de nieuwsbrief van Huis aan het Water verscheen deze week ook de column van Matty Hakvoort met als titel "In dezelfde richting kijken". We willen u deze zeker niet onthouden...

In dezelfde richting kijken

Liefde bestaat niet uit het kijken naar elkaar,
maar uit het samen naar buiten, in dezelfde richting kijken.

Saint Exupery

Deze mooie uitspraak van Saint Exupery zegt; het is niet de blik op de geliefde, maar het samen op de zelfde manier naar buiten kijken, waar het in de liefde omgaat.
Dit is in onze cultuur niet de gangbare manier om liefde te definiëren. Het verlangen naar en het opgaan in de ander wordt eerder als de belangrijkste betekenis van liefde gezien. Dit is eerder verliefdheid dan een volledige betekenis van het woord liefde.
Saint Exupery lijkt aan te geven dat liefde het verlangen weergeeft om het leven, onszelf en de ander op dezelfde manier te zien.
Dat het het allermooist is als die beelden overeenkomen en het lukt om dit samen te ervaren.

In ons huis proberen we ook samen in de zelfde richting naar buiten te kijken.
Noemen we dit dan ook liefde?
Bij het gebruik van grote woorden is zorgvuldigheid van belang.
Ik denk dat het bij ons in het Huis gaat om een specifieke vorm van betrokkenheid die compassie heet.
Compassie is het vermogen om ons betrokken te voelen bij pijn en lijden zowel dat van onszelf als dat van anderen.
Vanuit Saint Exupery geredeneerd is compassie een specifiek aspect van liefde voor de medemens.
Het gaat in beide gevallen om mede-leven; het op dezelfde manier kijken naar het leven, het zelfbeeld en het menselijk lot.
Bij compassie gaat het meer specifiek over het meevoelen bij pijn en lijden in samenhang met het erkennen van eigen leed.
Het gaat dan om het besef dat lijden deel uit maakt van het menselijk leven en dat leed niet alleen de ander betreft.

Hoe kunnen we terugblikken op de afgelopen jaren; is het genoeg gelukt om een plek te scheppen waar compassie kon gelden en waar steun en hulp op de juiste manier geboden werd?
Veel gasten hebben genoemd dat zij het Huis “als een warm bad” hebben ervaren.
Alle teruggekoppelde ervaringen van bezoekers zijn aanhoudend meer dan positief.
Na bezoeken dit jaar van VWS, het bestuur van de Ipso en eerder al het KWF, werd duidelijk dat ook zij ons geïntegreerd model van professionele fysieke, psychologische en psychosociale ondersteuning, het beste concept te vinden. Zij hopen dat ons model een landelijke ontwikkeling krijgt.
Aan ons bestaansrecht hoeven we niet meer te twijfelen.

Het lot en het leven van de mensen is nogal uiteenlopend, dat geldt natuurlijk voor zowel de gasten, de vrijwilligers en de professionals.
Hoe kan er dan toch een brug worden geslagen tussen die ervaringswerkelijkheden?
Hoe kunnen we ‘in dezelfde richting naar buiten blijven kijken?”

Als een gemeenschap zich vormt betekent dit, dat er bindende factoren moeten zijn.
Gemeenschapszin ontstaat in onze situatie door het samenbrengen van mensen die existentieel geraakt zijn door een ernstige ziekte.
Samen zijn met mensen die hetzelfde meemaken, die dezelfde indringende vragen hebben, schept al snel een diepe band.
De bereidheid om samen te zoeken, niet vooraf te weten, wat goed is om te doen helpt daarbij.
Het besef delen dat, als het er echt op aan komt, je er niet alleen voor moet komen te staan.
Het gezamenlijk aanvoelen dat er een sfeer moet zijn die dient als een soort vrijplaats, waar geen verplichting of voorgestelde opdracht aan verbonden is.
Dat het vooral gaat om vrijheid te scheppen, soms om een ruimte waar verdriet kan worden gedeeld of vragen worden gesteld, maar om te beginnen een ruimte waar geen vooraf gesteld doel geldt.
Het gaat om het scheppen van een steunende stimulerende sfeer, waardoor het verlangen om nieuwe mogelijkheden te onderzoeken weer vorm krijgt.

Rutger Kopland beschrijft hoe zo’n vrije, lege ruimte en een ‘egoloze' aanwezigheid mooi samen kunnen komen:

Ga nu maar liggen liefste in de tuin
de lege plekken in het hoge gras, ik heb
altijd gewild dat ik dat was, een lege
plek voor iemand, om te blijven.

Dit soort plek en die bijzondere vorm van aanwezigheid is wat is gewenst en vanuit
dat uitgangspunt gaan we in de toekomst verder.

Er is natuurlijk veel om bij stil te staan, vijf jaar gedeelde geschiedenis. Hier gaan we het komende jaar zeker nog uitvoerig tijd voor nemen.

Het afgelopen jaar zijn er opnieuw dierbare mensen die ons huis bezochten, overleden.
Het raakt elke keer en vraagt tijd om er goed mee om te gaan.
Hoe moeilijk blijft het voor al die geliefden en familie om hun dierbaren, veel te vroeg te verliezen.
Gelukkig kan het grootste deel van de bezoekers bezig zijn met het werken aan kwaliteit van leven terugwinnen. Het is voor de meesten weer mogelijk om met perspectief ten aanzien van tijd en toekomst, het Huis aan het Water los te laten.
Het is mooi om getuige te zijn van herstel en het gevoel te hebben hier iets in bij te dragen.
We kunnen dankbaar zijn voor wat we hebben kunnen doen, het breekbare leven samen te delen en het samen zoeken naar voorwaarden voor herstel.
Dankbaarheid zijn lijkt een tegenstelling te vormen met het verdriet en verlies dat er ook is.
Wat verdriet met het begrip dankbaarheid kan verbinden is het feit dat het geleden verlies in het verleden een bron van levensplezier was.
Ook bij het verwerken van verdriet kan het helpen om stil te staan bij wat mooi geweest is en dit terug te halen.
Ik hoop dat we met zijn allen het komende jaar veel reden hebben om blij te zijn met wat ons leven gaat bieden en hoop dat het ons blijft lukken om samen naar buiten in dezelfde richting te blijven kijken zowel onderling als met de gasten die ons huis gaan bezoeken.

Ik wens u allen, mede namens het bestuur, een mooie kerst en een heel goed 2018 toe.

Matty Hakvoort, voorzitter bestuur.

Deel deze pagina:

Omroep PIM - redactie@omroep-pim.nl - Realisatie website: HPU Internet Services